احراز هویت بیومتریک با سرعت در حال تبدیل شدن به یک لایه حیاتی امنیتی در اکوسیستم کریپتو است؛ جایی که پلتفرم‌ها برای مقابله با تهدیدهای دیجیتالی پیچیده‌تر، به eKYC و ابزارهای تشخیص زنده‌بودن رو می‌آورند. صرافی‌ها که زیر فشار فزاینده حملات هکری، کلاهبرداری و جعل هویت قرار دارند، به‌طور گسترده در حال پذیرش راهکارهای بیومتریک برای تقویت فرآیند احراز هویت کاربران و افزایش اعتماد هستند.
بیومتریک بر ویژگی‌های فیزیکی منحصربه‌فرد – مثل اثر انگشت، چهره یا الگوی صدا – تکیه می‌کند تا هویت را تایید کند. با ترکیب فرآیندهای الکترونیکی شناخت مشتری (eKYC) و تشخیص زنده‌بودن در لحظه، صرافی‌های کریپتو سیستم‌های امنیتی چندلایه می‌سازند که هدفشان جلوگیری از جعل هویت و پیشگیری از استفاده مجرمان از داده‌های سرقت‌شده برای ورود به حساب‌ها است.
eKYC امکان احراز هویت از راه دور را بدون حضور فیزیکی فراهم می‌کند و ابزارهایی مثل Face2Face، تصویر مدرک شناسایی را با تصویر زنده کاربر مقایسه می‌کنند. تست‌های لایونِس هم اطمینان می‌دهند که تصاویر یا ویدئوهای ثابت امکان فریب سیستم را نداشته باشند.
نگرانی‌های امنیتی رو به رشد و افزایش پذیرش
افزایش فشارهای نظارتی و تهدیدهای سایبری، توجه به احراز هویت بیومتریک را بیشتر کرده است. شرکت Trust Stamp اخیرا از یک نهاد اروپایی و SEC درخواست تأییدیه برای کیف پول کریپتوی بیومتریک خود کرده؛ محصولی که فناوری کوانتوم‌سکیور را با اعتبارسنجی بیومتریک ترکیب می‌کند و از نظر امنیتی جایگاهی میان کیف‌پول‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری دارد. اما سؤال اصلی اینجاست: کدام نوع ذخیره‌سازی امن‌تر است؟
درک امنیت کیف پول
هک‌های کریپتو همواره تیتر خبرها را به خود اختصاص می‌دهند و امنیت را برای پلتفرم‌ها و کاربران به اولویت اصلی تبدیل کرده‌اند. یک کیف پول کریپتو کلیدهای خصوصی و عمومی کاربر را ذخیره می‌کند و امکان امضای تراکنش‌ها، ساخت آدرس جدید و تعامل با dAppها را فراهم می‌کند. کیف‌پول‌ها انواع مختلفی دارند – سخت‌افزاری، کاغذی یا اپلیکیشن موبایل – که هرکدام مزیت‌های خاص خود را دارند.
کیف‌پول‌های سخت‌افزاری معمولاً امن‌ترین گزینه محسوب می‌شوند. این ابزارها که شبیه فلش USB هستند، کلیدهای خصوصی را از سیستم‌های آنلاین جدا نگه می‌دارند و خطر آلودگی به بدافزار یا حملات ریموت را کاهش می‌دهند.
داده تراکنش داخل دستگاه امضا می‌شود و کلید خصوصی هرگز محیط امن آن را ترک نمی‌کند. حتی زمانی که برای انجام تراکنش به اینترنت متصل می‌شوند، کلید همچنان آفلاین باقی می‌ماند.
ترکیب بیومتریک با محافظت‌های سخت‌افزاری
احراز هویت بیومتریک و کیف‌پول سخت‌افزاری در تضاد با هم نیستند – بسیاری از دستگاه‌های مدرن هر دو را دارند. برخی مدل‌ها از اسکن اثر انگشت، تراشه‌های امنیتی EAL5+ و ذخیره‌سازی کاملاً آفلاین کلید خصوصی پشتیبانی می‌کنند. تجهیزات Air-gapped و متن‌باز می‌توانند از QR-Code برای انتقال داده استفاده کنند و تعدادی از آن‌ها مجهز به حسگرهای بیومتریک هستند تا امنیت دسترسی فیزیکی را تقویت کنند.
هر روش مزایا و محدودیت‌های خود را دارد. کیف‌پول‌های سخت‌افزاری محافظت آفلاین قدرتمندی ارائه می‌دهند و وابستگی به پایگاه‌های داده متمرکز را از بین می‌برند. اما کار با آن‌ها معمولاً نیازمند مهارت بیشتر است – از مدیریت سیدفریزها و پس‌فریزها گرفته تا تست ریکاوری قبل از استفاده. سیستم‌های بیومتریک در مقابل راحتی بالایی دارند و جلوی دسترسی غیرمجاز را می‌گیرند اما نیازمند سخت‌افزار قابل‌اعتماد و الگوریتم‌های دقیق تشخیص هستند.
ارزیابی مزایا و معایب
حامیان هویت بیومتریک معتقدند که این فناوری یک لایه امنیتی ضروری اضافه می‌کند – مخصوصا با افزایش جرایم سایبری مرتبط با کریپتو. تخمین‌ها نشان می‌دهد کره شمالی تا یک‌پنجم شرکت‌های کریپتویی را با استفاده از نیروهای واسط نفوذ کرده و وزارت خزانه‌داری آمریکا می‌گوید عملیات سایبری این کشور تاکنون بیش از ۳ میلیارد دلار ارز دیجیتال دزدیده است.
هویت بیومتریک سخت‌تر قابل فیشینگ یا حدس زدن است، چون ویژگی‌های فیزیکی را نمی‌توان فراموش کرد یا به‌سادگی جعل کرد. در احراز هویت چندمرحله‌ای، بیومتریک در دسته «چیزی که هستید» قرار می‌گیرد و امنیتی فراتر از پسورد و کدهای 2FA ایجاد می‌کند.
سیستم‌های بیومتریک فرآیند استانداردی دارند: ویژگی زنده را ثبت می‌کنند، مؤلفه‌های کلیدی آن را استخراج می‌کنند، آن را به یک قالب دیجیتال تبدیل می‌کنند و سپس با نمونه ذخیره‌شده مقایسه می‌کنند و فقط در صورت تطابق قوی، دسترسی می‌دهند.
برخی پلتفرم‌ها داده بیومتریک را ذخیره می‌کنند که نگرانی‌های حریم خصوصی ایجاد می‌کند، اما راهکارهای پیشرفته‌تر بدون ذخیره داده خام، کلیدهای رمزنگاری‌شده را از ویژگی‌های بیومتریک تولید می‌کنند که حفظ حریم خصوصی بهتری دارد.
با این حال، منتقدان می‌گویند بیومتریک بیشتر بر راحتی تکیه دارد تا امنیت مطلق. خطای مثبت یا منفی ممکن است رخ دهد و بیشتر دستگاه‌های مصرفی همچنان نیازمند رمز عبور پشتیبان هستند. همچنین اگر داده بیومتریک سرقت شود، قابل «ریست» نیست – بر خلاف پسورد – و هر روش ورود اضافی، سطح حمله را گسترش می‌دهد.
فراتر از یک ترند: بیومتریک به‌عنوان استاندارد امنیتی بعدی
با وجود این بحث‌ها، هویت بیومتریک به‌تدریج به جزء اصلی معماری امنیت کریپتو تبدیل می‌شود. این فناوری با کاهش اصطکاک و اضافه کردن یک لایه شخصی‌سازی‌شده امنیتی، از یک ترند عبور کرده و به یک ابزار ضروری بدل شده است. در ترکیب با محافظ‌های سنتی – مثل پسورد، سیدفریز و کیف پول سخت‌افزاری – بیومتریک می‌تواند تجربه‌ای امن‌تر و راحت‌تر را برای کاربران کریپتو رقم بزند.
با تکامل تهدیدهای دیجیتال، پلتفرم‌های کریپتویی بیومتریک را نه یک قابلیت اختیاری، بلکه یک ستون اصلی امنیت دارایی‌های دیجیتال می‌دانند.
